మట్టి వాసన లేదు గుండెల్లో తడిలేదు
కాంక్రీట్ అరణ్యంలో అడుగడుగునా
నేల విడిచి సాము చేసినట్టుంది బతుకు
నగరం వచ్చి ఎంత తప్పు చేసాం!!!
పల్లంటే వొట్టి ఊరైనా మన మూలాలు అక్కడే కదా
వీధి అరుగు అమ్మలా జోకొడుతుంది
రచ్చబండ న్యాయస్థానమై తీర్పు చెబుతుంది !
అక్కడి బాల్యమంటే తీపి గురుతులే
చెరువులూ చేప పిల్లమై ఈదిన క్షణాలు
నింగికి గాలి పాటలై ఎగిరిన ఉత్శాహాలు
కబాడీలు , కుందాటలు,కోతి కొమ్మచలూ
ఊరంతా బొంగారలై గిర గిరా తిరిగిన
బాల్యాలు గురుతుకు వస్తునాయి
పల్లెల్లో ప్రతి రోజూ పండుగే
మట్టి వాసనలలో వాడని మమతలు వున్నాయి
బాబూ మళ్ళీ పల్లెకు తీసుకుపోరా!
పల్లెల్లో బంధాలు పేగు బంధాలే
పల్లెల్లో వుంటే పలకరిపులే సగం ప్రాణాలు
మోముకు ముసుగు వేసుకొని వ్యక్తిత్వాలు
కల్మషమెరుగని హృదయ సౌందర్యాలు వాళ్ళవి
కట్టేలా, కరెన్సీ నోటులా ఇక్కడ ఉండలేకున్నా
వృధ్యాప్యం కూడా బాల్యమే కదా చిన్నా
నన్ను మళ్ళీ పల్లెకు తెసుకుపో
వేర్లను వదలి ఎంత తప్పు చేసానో...
పోగొట్టుకున్న స్నేహాలను వెతుక్కుంటూ
జ్ఞాపకాల సెలయేట్లో ఈదులాడాలని వుంది
పల్లె తిరునాళ్ళలో ఆటలు ఆడాలని వుంది !
జనం గొంతులూ పాటని పల్లవించాలని వుంది
మట్టిలో మట్టినై పల్లె తల్లి ఒడిలోనే ఒరిగిపోవాలని వుంది!!
-కరణం లుగేంద్ర పిళ్ళై
No comments:
Post a Comment
Comment on Telgu poem